Nou, daar gaat-ie. Mijn eerste blog! En ik ga meteen met de billen bloot. Ik vind moeder zijn heerlijk. Ik geniet van elk moment en ben mega verliefd op mijn kleine meisje. Maar man, wat heb ik het ook onderschat.
Laat ik jullie meenemen naar 2 september 2020. Op de uitgerekende datum beval ik van Olivia en vanaf de eerste seconde draait mijn hele leven om haar. Ik ben meteen fully focused op mijn dochter en vergeet mijzelf. Zo kom ik er in mijn kraamweek achter dat mijn bevalling 21 uur heeft geduurd en dat mijn dochter is geboren als sterrenkijker.
Tuurlijk had ik de rekensom ook zelf kunnen maken. Om 22:00 uur begonnen de weeën en om 19:08 is Olivia geboren. En ja, de verpleegsters zeiden tijdens het persen steeds “ze ligt in een moeilijke hoek, het is jij of we halen de vacuümpomp erbij!”. Maar omdat ik vanaf moment 1 zo gefocust was op mijn dochter, dacht ik niet meer na over mijn bevalling. Totdat mijn verloskundige in de kraamweek langskwam en mij complimenteerde met mijn 21 uur durende bevalling en het zelf op de wereld brengen van een sterrenkijker (in veel gevallen wordt de vacuümpomp gebruikt of wordt het een keizersnede). “O’ was mijn reactie, waarna ik al snel weer checkte of mijn baby nog wel ademde of genoeg dronk.
De eerste maanden met Olivia was ik niet mijzelf. Dit liet ik niet aan de buitenwereld zien. En er waren ook zeker momenten waarin ik intens genoot van Olivia en het moeder zijn. Maar zodra ik alleen of met mijn vriend op de bank zat, kwamen de tranen. Doe ik het wel goed als moeder? Want ja, eigenlijk doe ik maar wat. Krijgt ze wel voldoende borstvoeding binnen? Want ja, hoe weet ik nou hoeveel ze binnen krijgt? Slaapt ze wel voldoende? Hoort ze zo vaak te poepen? Hoort ze zo weinig te poepen? Google was mijn beste vriend, maar maakte mij ook gek. Zo zijn we in de kraamweek ’s nachts halsoverkop naar de Spoedpost gereden, omdat ik bang was dat er iets met haar ademhaling was. Wat bleek? Ze lag gewoon heerlijk diep te slapen en de ademhaling van een pasgeborene is nou eenmaal onregelmatig. Dat had de kraamhulp me ook wel verteld, maar door Google werd ik onzeker en zo zaten we in het holst van de nacht bij de Spoed. In die periode kon ik ook moeilijk kraamvisite ontvangen. Ik kon mij niet goed op hen focussen en was in gedachte continu bij mijn baby. Het kostte mij veel moeite om gezellig te doen en ook eens te vragen hoe het met hen was. Ik was echt 1 hoopje onzekerheid.
Gelukkig gaat het inmiddels een stuk beter. Ik kan meer loslaten en ben minder overstuur als Olivia een keer minder eet of slaapt. Hoe ik die knop heb omgezet? Een paar keer flink uithuilen bij mijn moeder en mijn vriend en veel lieve en opbeurende woorden terug te krijgen. Support zoeken bij andere mama’s. En mij meer richten op de positieve dingen. Niet meer “ik krijg haar niet in slaap, nu slaapt ze vannacht sowieso *piep*, is ze morgen vroeg wakker, wil ze niet eten en *piep* en *piep* en *pieeep* maar meer “oké dan slaapt ze niet, ik zie vannacht wel hoe het gaat”. Op dat soort momenten zoek ik afleiding. Ik ga een film kijken, ga rommelen in het huis, chocola eten (dit is overigens sowieso het beste medicijn tegen alles).
Of die knop helemaal om is? Nee. En dat zal ook nooit gebeuren. Ik zal altijd onzeker blijven in het moeder zijn. Vind ik dat erg? Soms wel, soms niet. Maar ik weet dat ik mijn best doe en meer kan ik niet doen. En zoals mijn vriend het zegt: “het is niet erg om onzeker te zijn, dit maakt je een goede en zorgzame moeder” en daar zit natuurlijk ook wel wat in.
X Phylicia
Hi, this is a comment.
To get started with moderating, editing, and deleting comments, please visit the Comments screen in the dashboard.
Commenter avatars come from Gravatar.