Het hoge woord is er inmiddels een paar weken uit. Ik ben weer zwanger! Een babybroertje voor Olivia. Inmiddels is babyboy gegroeid van maanzaad tot mango en begint het besef steeds meer te komen: een klein wonder gaat ons gezin nog meer verrijken. En ondanks dat ik in mijn handen knijp dat het ons wederom is gegund, voel ik hét nog niet. Dat gevoel van de vorige keer. De euforie. De trotsheid. De nieuwsgierigheid. Het is er gewoon niet. Of nog niet.
Terwijl wij in het geheim wisten dat ik zwanger was van Olivia, brak Corona uit. We hadden vrienden, familie en collega’s net verteld dat ik zwanger was. Ik was er helemaal klaar voor: met trots mijn buik aan de wereld laten zien. We weten inmiddels allemaal dat die wereld er plots anders uit zag. Net als bijna heel Nederland werkte ik ineens volledig vanuit huis. Afspreken met vriendinnen? Dat mocht niet meer. En dus was het volledig me, myself and my babybelly (en vriendlief ;)). En geloof mij: dit vond ik geen straf. Want o, wat was ik blij. Euforisch. Trots. Nieuwsgierig. Ik voelde me intens zwanger en genoot daar enorm van.
Maar nu. Nu voel ik dat dus niet. En ergens is het logisch. Ik hoor het van veel andere mama’s. Je tweede zwangerschap is anders. Je hebt immers, in mijn geval, al een peuter rondlopen. Met de nodige peuterbuien (wat overigens niet altijd een goede combi is met zwangerschapshormonen). Je hebt het allemaal al eens ervaren. De grootste nieuwsgierigheid is er af. Je bent al moeder.
En dan nog iets: geen lockdowns. Het leven gaat nu gewoon door. Werk. Afspreken met vriendinnen. En dus ook: de mogelijkheid om trots rond te lopen met je buik. En hoe vaak ik ook tegen mijzelf zeg: wees blij, trots, euforisch. Het is gewoon niet zoals toen. De babykamer van Olivia? Zo goed als klaar voor mijn 20e week. Nu? Geen babykamer voor babyboy.
Wees gerust, die komt er wel hoor. Maar pas als de baby niet meer bij ons op de kamer slaapt. Babykleertjes voor Olivia? Met 12 weken de Zara én de Hema zo goed als leeggekocht. Nu? Welgeteld 2 pakjes gekocht. En wees gerust, ook die kleertjes komen wel. Maar gewoon niet met de snelheid van de vorige keer.
En voordat iedereen losgaat. Ik knijp enorm in mijn handen dat het ons weer is gegund. Dat er weer een wonder in mij groeit. Maar ook wij weten inmiddels van dichtbij dat dit niet vanzelfsprekend is. En misschien is dat het juist wel. De kennis van wat er mis kan gaan. Misschien durf ik die ultieme blijheid nog niet te voelen. Een soort van eerst zien, dan geloven.
Gelukkig wordt hét gevoel met (kleine) babystapjes sterker en probeer ik mezelf te overtuigen vertrouwen te hebben in babyboy en mijn eigen lichaam. En misschien moet ik grote zus Olivia meer gaan volgen. Elke dag krijgt baby een knuffel van haar. Met trots vertelt ze iedereen dat ze grote zus wordt. En het idee van haar en babyboy, dat maakt mij intens gelukkig. Samen spelend in de box. De speeltuin. In de kroeg. Oké, misschien niet dat laatste. Want reken maar dat mama met ze meegaat stappen. Verstopt in een hoekje. Met blijheid, trots en euforie kijkend naar haar kroos. Afhankelijk van wat ze uitspoken dan.
