Een jaar geleden ging ik met zwangerschapsverlof, vier weken voor de uitgerekende datum van ons eerste kind. Het is een raar idee om zo lang weg te zijn van mijn werk maar iedereen beloofde mij dat de dagen straks wel worden opgevuld met de kleine.
De laatste weken waren wel wat zwaarder geworden, ik was moe en de werkdagen gingen langzaam voorbij. Mijn schoonvader was in slechte gezondheid, hij zou niet lang meer leven. Wij bezochten hem minstens 3 keer per week in het verzorgingstehuis waar wij dan samen gingen eten of even een praatje maakten. We vertelden over de babykamer, de kleertjes die wij klaar hadden liggen, de babyshower die ik heb gekregen en de droom om na de geboorte van de kleine mijn schoonvader de kleine in zijn armen kon houden.
In mijn eerste dagen van het verlof probeerde ik een Wens Ambulance te regelen, zodat hij in zijn ziekenhuisbed nog eens naar de hockeyclub kon om een wedstrijd van mijn man te zien. Ook lustte hij nog graag een schnitzel van het restaurant waar mijn moeder kok is, dus bracht ze deze hoogst persoonlijk langs in het verzorgingstehuis.
Twee weken verder in mijn verlof overleed mijn schoonvader rustig in zijn bed, we hadden het niet zo snel aan zien komen maar wij waren ook opgelucht dat hij niet langer meer hoefde te lijden. Het uitje met de Wens Ambulance heb ik afgebeld, dat was erg pijnlijk omdat ik het hem nog zo had gegund.
De dagen erna waren mijn schoonmoeder, man en ik druk met het organiseren van de uitvaart. Ik zorgde voor koffie, de vaat en dat mijn schoonmoeder niet alleen hoefde te eten. Een week na zijn overlijden was de uitvaart die gelukkig niet erg groot was door de corona maatregelen. Ik dacht nog bij mijzelf: ‘De volgende keer als ik mijn familie en vrienden weer zie komen zij op kraambezoek.’ Toen dat allemaal achter de rug was kon ik mij weer gaan focussen op de komende bevalling. Maar heel even mochten de condoleance kaarten in onze woonkamer blijven staan, daarna moesten ze in een doos zodat er ruimte was voor geboortekaarten.
Toen Rosie werd geboren waren net alle rouw boeketten uitgebloeid en weggegooid, het huis was weer schoon en fris en ik had het meeste herfstblad uit de tuin.
Nu bijna een jaar later besef ik steeds vaker hoe bijzonder mijn mindset toen was, ik regelde veel en zorgde voor mijn schoonmoeder en man. Ik was hoogzwanger en ben mijzelf niet uit het oog verloren, ik wilde verder gaan om goed voor mijn kind te zorgen. Ik hou er niet van om het verschil tussen mannen en vrouwen te benoemen. Maar ik ben heel erg trots op mijzelf dat ik met zoveel liefde en kracht dit heb kunnen doen. Misschien kwam het voor een deel door de zwangerschapshormonen maar stiekem denk ik ook dat ik een powervrouw ben.
Claudia
